Wysokość zabudowy mieszkaniowej

Jednym z najważniejszych czynników określających skalę form przestrzennych jest wysokość zabudowy. W naszych warunkach projektowania i realizacji budownictwa mieszkaniowego od końca lat pięćdziesiątych o wysokości zabudowy mieszkaniowej decydują kolejne przepisy o charakterze ogólnokrajowym, przewidujące ograniczony margines zróżnicowania wysokości zabudowy, stosownie do wielkości jednostek osadniczych.

 W ogólności sprowadzało się to do powszechnego obowiązku stosowania zabudowy 5-kondygnacyjnej (z dopuszczeniem budynków wyższych) w miastach dużych oraz budynków liczących mniej niż 5 kondygnacji w miastach małych. Ścisłe przepisy w tym zakresie”, wydane na podstawie delegacji z Prawa budowlanego, ustalają, że wysokość budynków mieszkalnych nie powinna przekraczać:

• 3 kondygnacji w jednostkach osadniczych o charakterze wiejskim,
• 4 kondygnacji w miastach liczących do 10 tysięcy mieszkańców,
• 5 kondygnacji w pozostałych jednostkach osadniczych.

W miastach o liczbie mieszkańców do 100 tysięcy dopuszcza się w uzasadnionych wypadkach stosowanie budynków mieszkalnych owysokości do 13 kondygnacji, za zgodą właściwego organu stopnia wojewódzkiego. Organ ten również ma prawo do puścić stosowanie zabudowy mieszkaniowej o wysokości do 18 kondygnacji na terenach miasta Warszawy, Krakowa, Łodzi, Poznania i Wrocławia oraz na terenach miast aglomeracji gdańskiej i katowickiej.

Zarządzenie dotyczące wysokości zabudowy określa także procentowy udział budynków mieszkalnych o wysokości powyżej 5 kondygnacji w poszczególnych województwach i miastach z prawami województw.